Vaak verschillen de meningen, maar bij de nieuwste verhalenbundel ‘Er moet iets gebeuren van Maartje Wortel’ liepen die ver uiteen. Ook over de kersverse uitgeverij Das Mag waar de bundel uitkwam. Maartje Wortel schrijft over de licht absurdistische en vervreemdende wereld waarin ze kleine situaties en emoties over onvrede, verdriet en verlies uivergroot, soms tot buitengewone proporties. ‘Zelf heb ik in mijn leven meer gehad aan boeken dan aan mensen.’ In een uitgebreid gesprek met Lood Magazine licht ze veel dingen toe over het schrijven van korte verhalen en haar verhalenbundel. Het interview is HIER te lezen.
Over haar verhalenbundel
In ‘Er moet iets gebeuren’ speelt Maartje Wortel een ingenieus spel met haar lezers. Kleine gebeurtenissen hebben grote gevolgen, terwijl de grote gebeurtenissen haast ongemerkt naar de achtergrond verdwijnen. Haar verhalen zijn vervreemdend en volstrekt logisch tegelijk, chaotisch en geordend, grappig en hard. Net als het leven zelf eigenlijk.
Een echtpaar probeert op geheel eigen wijze een dode hond weer tot leven te wekken; de komst van twee nieuwe buurjongetjes ontregelt een heel gezin; en de schrijver vertelt ogenschijnlijk openhartig over een reis naar Istanbul waar ze verliefd wordt op een barmeisje, terwijl in Nederland haar vriendin op haar wacht. In Wortels kenmerkende eigenzinnige proza richt ze zich tot haar ex-geliefdes, haar huidige vriendin, haar redacteur en de lezer. Ze is genadeloos persoonlijk en laat zien dat de taal machteloos is in ons gevecht tegen de tijd, en toch ons enige wapen: ‘Er zijn in het leven meerdere momenten waarvan je zegt dat je ze niet zult vergeten, maar zonder taal vergeet je ze op den duur toch.’
Recensie NBD Biblion:
Een terugkerend thema in deze emotioneel vlakke verhalen is de gekozen actie door hoofdfiguren in een bepaalde leeftijdsfase: vrouwen en mannen tijdens een dieptepunt in hun huwelijk, dating door een 67-jarige, de tweede grote liefde van een lesbische twintiger, kinderen in een gezin op zoek naar vastigheid en bescherming wat uitdraait op incest, de relatie tussen een dochter en haar gekke vader in een verzorgingstehuis die weggewenst wordt door haar moeder. De titel, ontleend aan een van de verhalen, suggereert radicale of stevige actie, maar dat valt meestal tegen in deze verhalen. Veel figuren lijken te lijden aan een soort blikvernauwing, maar die is wel realistisch, ze weten nu eenmaal niet meer dan ze weten en wat hen mogelijk te wachten staat. De gewilde stijl van korte zinnen over banaliteiten die de situatie moeten aangeven, laat vaak weinig ruimte voor literaire wendingen en doet de aandacht verslappen, maar de schrijfster heeft dan ook heel bewust gekozen voor het weglaten van klassieke middelen om spanning te creëren. En toch intrigeren enkele verhalen. De auteur (1982) won met haar verhalenbundel ‘Dit is jouw huis’* de Anton Wachterprijs 2010.